martes, 25 de marzo de 2008

Entrada número 100

Uys, qué cosas, estoy de celebración, la entrada número cien va a ser esta desde que empecé con mi blog. Estoy de celebración, pero no estoy para celebraciones...

Estoy un tanto falto de inspiración, de hecho iba a copiar y pegar el escrito que he hecho para mañana para el tipo este del que hablé en algún post anterior que me da clase, Juan Parra, una maravilla de hombre, que hace pensar, una gozada, transmite mucho. Pues eso, que iba a copiar y pegar y cerrar esto, ahora no sé ni si pegaré al final, no estoy muy inspirado ahora mismo, parece que sigo de vacaciones, han sido unas vaGaciones más bien, vagueando bastante, increíblemente bien, tal vez cuente en otra ocasión, ahora me falta la inspiración, una pena, si escribiera sobre mis mini-vacaciones de semana santa, mi post número cien sería una gozada, reflejo de unos días de felicidad compartida, y sin embargo no voy a escribir ahora, tal vez en otro momento.

Sólo dejo para mi post número cien el escrito que entrego mañana, poco inspirado y un tanto incoherente tal vez, pero es lo mejor que puedo hacer ahora, recién horneado...

<<

Typical spanish

Son las nueve de la noche de un martes de Marzo, para mañana a las nueve hay que entregar un informe, han pedido un informe, no excusas, así que es el momento de ver qué es lo que hay que hacer…

Hace casi dos semanas se veía un puntito a lo lejos, algo que podía ser un problema, algo que se ha ido acercando días tras día, algo que se ha ido haciendo más y más grande, pero, ¿y si lo esquivo?, ¿y si realmente no estoy en su trayectoria?

El puntito se convirtió en mosca hace siete días, más tarde creció a gorrión, eso sería hace unos cinco días, después se hizo bola de cañón, ya sólo quedaban tres días, ahora es algo que a duras penas se va a poder esquivar, pero bien con cabeza y corazón, o bien con todas tus fuerzas, habrá que esquivarlo…

¿Cómo una cultura tan arraigada en el ciudadano de a pie de esperar hasta el último momento para solucionar los problemas no va a verse reflejada en el país? Quedan ya demasiado lejos los tiempos de Felipe II, de Carlos I de España y V de Alemania, las épocas gloriosas de la patria en las que el pensamiento de muchos quedó atrapado, España ahora no es tan grande, ha sido afortunada una vez y otra vez, le ha ido llegando todo hecho, plan Marshal, subvenciones de la Unión Europea… y de repente, sin previo aviso, la crisis. ¿O no ha sido tan de repente?

Se veía venir, pero siglos de cultura no se pueden echar a un lado de un revés, es costumbre esperar a ver si el problema se soluciona por sí mismo, de otro modo se corre el riesgo de trabajar en vano, y no estamos para eso. Que sea otro quien tome la decisión, nada de compromiso, oremos, recemos, que Dios nos pille confesados, seamos incompetentes en el trabajo, que sea el jefe quien tome las decisiones, para eso le pagan, ¿no?

Siempre han de ser otros los que tomen las decisiones, si no se corre el riesgo de equivocarse, y quedar mal delante de la gente, si dicen que la tierra es plana, pues será plana, si no se puede, pues no se puede, todo el mundo lo hace, así que se hará así…

Es una opción, la opción de la mediocridad, la elección de mucha gente, criticable, sí, pero respetable. Sin embargo existe otro tipo de gente y vivimos en un país en el que se pude ser de ese otro tipo de gente, demos gracias a Dios, o mejor, trabajemos para ser de ese otro tipo de gente.

Estudiar la historia, dialogar con expertos, trabajar, aprender, aprender, aprender hasta morir, siempre aprender, escuchar, y aprender, generar nuestra opinión, transformarla poco a poco, evolucionar, siempre aprendiendo, y sólo así podremos elegir si queremos ser mediocres o salir de la mediocridad.

>>

Sed felices peques, sabéis que eso me hará feliz :D

P.D. Something stupid

sábado, 15 de marzo de 2008

4273

Buenas,

ese es el número de visitas que he tenido desde que puse el contador.

Son las 5.56 de la mañana.

Hoy mi ama hace 50 añitos.

Tengo ocho días de vacaciones por delante.

Y escribo.

Escribo porque hoy sí tengo ganas de escribir, así que escribo, tengo cositas que contar, así que escribo.

Escribo desde mi portátil, ya me lo han arreglado, por decirlo de algún modo, estaba jodido el inverter de la pantalla, por lo que no lucía nada. Lo han abierto, lo han limpiado, lo han cerrado y me lo han devuelto, 50€ más IVA por hacerlo, y no me han cambiado la pieza, conclusión, espero que dure suficiente como para no tener que cagarme en la madre que los parió...

Acabo de venir de currar, no estoy despierto porque me haya levantado a las 4 de la mañana a ver Fórmula 1 (en serio? no me lo acabo de creer, estás chalada). Hoy ha sido una noche de esas de contar otra vez, salen trece, entran seis, quedan siete, dos más que salen, nueve para poder entrar, entran cinco, quedan cuatro, sale otro, quedan cinco, pasan siete, sumamos dos... y así toda la noche.

A eso de las cuatro y pico de la mañana, situación para poder tener algo que contar, bueno, primero un pobre hombre mayor, bueno, es un señor marroquí de unos cuarentaytantos tacos, no me acuerdo del nombre, mi hermano lo conoce, pues el tipo este, que parece ser uno de los pocos moros buenos que habitan nuestra tierra, nos dijo que le habían robado hace unas tres semanas. Hoy ha vuelto al antzoki, y ha visto a quienes le robaron, y nos los ha señalado, está bien saberlo, y está bien que lo sepáis, los negros también roban.

Bueno, total, que al de un rato vuelta a la tortilla, sale un negro, bueno, un hombre de color, negro, quiero decir, de color negro.. joder, cómo coño se dice esto de forma políticamente correcta? bueno, que sale el negro de color, y nos dice que un moro, moro magrebí es más correcto? bueno, pues que el moro magrebí le estaba robando, hemos entrado, le hemos invitado a irse amablemente, como solemos hacer, y por el camino ha cogido un par de botellas, una para él y otra para su amigo, que, evidentemente, le hemos dicho que dejara antes de salir.

Total, que sale el moro con su amigo, y empieza a decir que llamemos a la policía porque el negro de color le había robado, sale el negro de color, se van un poquito más pallá, delante de la iglesia, y ala, a liarse a hostias, hemos llamado a la policía, la gente esta es un poco salvaje, casi se matan a hostias, bastante desagradable de ver. Esta vez sí, la Ertzaintza ha llegado en cero coma, a diferencia de otras veces, al final creo que se han llevado a alguno, que como no estará documentado, y vivirá en la calle, mañana volverá a liarla en cualquier sitio. En fin.

Por cierto, en otro orden de cosas, estoy de vaGaciones, os lo he dicho? :D pues al final parece que va cuajando la idea de bajar pal zur, Andazulía, tal vez un poco de Zevilla, para recordar que odio a la gente, a las aglomeraciones de masas, ver a los del K3 (aka KKK (aka Ku-Kux Klan)) con los cristos y las vírgenes virginales esas... y supongo que en nada a Huerva, a la playita... poco tiempo, pero intenso, seguro ;)

En fin, que son las 6.08, y ya va siendo hora de ir a dormir, que mañana me voy a levantar para decirle Zorionak a mi ama, y luego estaré solito todo el día, de relax, que me hace falta un poco.

Pues nada más mis queridos niños y niñas, bueno, sí, hoy nos han dado en el MBA un papel con números, que ellos llaman notas, y a lo que no hay que dar más importancia que la justa y necesaria, todo correcto, como diría Box.

En fin, que dulces sueños para mí, y feliz día para todos, que mañana es un buen día.. 15-M, Zorionak Ama!!!

Sed felices.

SSergio.

martes, 11 de marzo de 2008

Escritos

Buenas,

estoy en casita, tranquilamente, y acabo de terminar un nuevo comentario sobre artículos varios que tenemos que hacer para una asignatura que nos da un tipo MUY interesante, Juan Parra, todo un personaje, nada de desperdicio.

Nos manda leer cositas, y hacer comentarios sobre temas variados, y la verdad es que disfruto mucho escribiendo, a ver si ahora va a ser él quien haga que reaparezca el gusanillo de la escritura en mí...

De momento una de las que tal vez no debería haber publicado aquí, como era eso, ni política, ni religión, pues una dosis de la primera, para que os la metáis entre pecho y espalda, ahí va mi comentario para la coyuntura económica del país ANTES del 9 de Marzo, ahora me diréis, después de ver los cojones al toro, es macho. Vale, todos lo sabemos. Ahí va:

<<

Parece bastante evidente que la economía española no está viviendo uno de sus mejores momentos históricos precisamente. Se encuentra en un claro momento de desaceleración económica, en que, si bien el crecimiento sigue siendo relativamente alto (3,8% para el ejercicio 2007 y del 3,5% en el interanual del cuarto trimestre), se empieza a distanciar del crecimiento de más del 4% que se tenía hace tan solo un año.

Se habla de crisis a nivel mundial, de cómo España ha sido un país beneficiario de ayudas de la Unión Europea durante mucho tiempo, de cómo esas ayudas se han acabado para intentar fomentar las economías de los países más pobres recientemente incorporados, se habla de crisis internacional, etc. Sin embargo lo realmente interesante es saber cómo y por qué se ha llegado a esta situación en España.

¿Puede atribuirse la situación actual a una gestión cuando menos dudosa del gobierno? En ese caso sería evidente que un cambio de gestión es imprescindible, y que el cambio debe ser bastante radical, lo que puede hacer pensar que lo que realmente conviene es un cambio no sólo de gestión, si no de gobierno, con nuevas ideas, nuevos consejeros que analicen la situación desde otro punto de vista.

Sin embargo, en España, ¿cómo se vota? ¿cuál es el nivel de gente que realmente se interesa en política más allá del voto repetido durante legislaturas y de si un candidato tiene talante, o el otro tiene lo que tenga?

Si realmente la gente estuviera interesada en la economía a gran escala, más allá de que el pollo haya subido, de que hay que pagar más hipoteca este mes, y de que no suben los sueldos, sería bastante lógico pensar en que nuevos aires son necesarios en el estado actual.

Sin embargo sería interesante comprobar cuál es el nivel de población realmente interesado en la economía a gran escala, cuántos empresarios hay a los que le afecten las promesas de reducir el impuesto de sociedades por ejemplo. Es ese porcentaje de gente el que realmente puede inclinar la balanza hacia uno u otro lado.

Sin embargo el jornalero de Jaén, que toda la vida ha votado al PSOE, los vasquitos y neskitas que siempre han votado al PNV, el gallego que seguirá votando al PP con sus promesas de indemnizaciones por el Prestige, etc, no alterarán su voto.

Por tanto el extracto social interesado en la economía será quien decidirá hacia qué lado se inclinará finalmente la balanza política.

>>

Que tengáis un buen día.

SSergio.

P.D. La niña de Rajoy es socialista.
P.P.D. Todos somos rojos por dentro, es por la hemoglobina.
P.P.P.D. Soy un rojo... soy un verde... y no me pongo rojo nunca más, aunque me pongan verde...

domingo, 2 de marzo de 2008

Inspiración...

Una empresa compra a 70 y vende a 100 euros un cierto producto, y debe decidir qué número de unidades almacenará para el siguiente ejercicio. Las unidades no vendidas se pierden. ....


Buenas!!

He vuelto a la vida, y me ha vuelto la inspiración, o el tener cosas que querer contar (iba a decir tener cosas que contar, pero eso ya tenía antes, ahora las quiero contar). Primero, primo, eres grande, me motivas a escribir con dos palabras.

Bueno bueno, a ver si voy cuidando un poco esto, que desde Enero apenas he escrito, estuve estresadito, crisis existencial del blog, no sé, cositas, y estado muy bien, un poco mal, así se puede resumir burdamente este último periodo.

Ahora cositas, como n sé por dónde empezar, simplemente empezaré, lo releo, no cambio, vuelta a mi estilo.

Viernes y sábado a currar tocaba, con pocas ganas la verdad después de dos semanas sin currar, vaya vacaciones, además vaya findes que pasé, bueno, finde y un poquito más, memorable..

Pues eso, ayer la vuelta al cole, joder, demasiados pensamientos a la vez circulan por mi cabecita (evitad comentarios mamones :P) vale, procuraré seguir el hilo... Al volver al curro me entraron ganas en seguida, estoy muy a gusto currando en el antzoki, visitas variadas casi siempre, buena gente en la puerta, buen rollo, todo cojonudo.

El sábado iba a ir a entrenar, después de casi un mes, pero al final pensé que tenía que dormir, no es plan empezar la semana destrozado. El sábado quedé pa comer con Laura (la que hacía el indio conmigo) y segun íbamos camino de algún sitio para comer, puta casualidad, imanol, más cegato que yo todavía, se nos cruza, y menos mal, que la apuntadora dijo, ese no es imanol? coño, pues sí, me puse delante, casi se choca... :P total, que al final nos fuimos los tres a buscar a Dani, y ya éramos cuatro pa comer. Ahora la parte dificil, buscar un sitio pa comer, Agape, lleno, Kasko, lleno, joder, dónde vamos? a ver.. Berton, pues berton :D

No se come mal, pero algo carito, aunque tal vez no, no sé, igual era porque pensaba comer menú del día, y al final fue carta, 40 eypos parox por cabeza, que juzguen los jueces.

Este finde ha sido un poco de reencuentros, me ha gustado, hacía tiempo que no veía a Laura, y ahora que se va a Edinburgo por una temporada tocaba despedida ayer (cómo se nota que una vez que empiezas a moverte no paras, eh?).

Después de comer tocaba siesta, especialmente porque había que acostar a la botella de vino que me pimplé y a la borrachera que me acompañaba, no dormí demasiado, pero parece que fue suficiente.

Luego una llamada afortunada siguió con el tema de los reencuentros, esta vez Lidia (HKD), hacía tiempo que no la veía, y la verdad es que muy a gusto, me llamó con planes hechos ya y todo, es toda una organizadora, como bien ha demostrado en repetidas ocasiones (lo que hace que en el futuro sea la predilecta para organizar :P no haberlo hecho tan bien peque.. :P)

El plan era: "Cocina italiana". Se suponía que debía ser un curso de cocina que hace el ayuntamiento para la gente joven como nosotros, que si no fueramos ahí estaríamos sumergidos en la cultura del alcohol. Pero llegamos, y había unos tipos cocinando, y gente viendo, y yo, si no me mancho, como que no disfruto en la cocina, así que nos miramos, y fue una de nos vamos? sí, claro.

Pues a ver qué más hay... bailes caribeños.. nuestro RH negativo nos impide bailar, sólo hay una forma de bailar para los vascos, y una variante de ésta, tal vez en otro capítulo siga con este tema..

Total, que seguimos mirando, maquillaje gore como que no que luego tengo que currar y queda raro en la puerta del antzoki un tipo con una raja sangrante en la cara... coño, esto qué es? Velas.

Pues vamos a hacer velas, qué chulo, vuelta a la infancia, sólo me faltaba la txirikiña (aka bata o no sé cómo lo llamarán los maketos, es esa cosa que nos ponían para no mancharnos, que conmigo no servía :D).

Muy chulo, me sentía un crío otra vez, me lo pasé muy bien, la monitora muy maja, es la única persona que conozco que se va de Ereamus a Portugal, pero maja :D

Hice una velita para mi primtia, con morado, por supuesto, y luego un poco de multicolor. Y luego me fijé en los colores, a ver cuáles eran los que mejor combinaban, y coño, a ver esto.. "sobre ese fondo rojo se colocó un aspa verde, la Cruz de San Andrés, en atención al color verde del roble que figura en el blasón de Bizkaia y la cruz blanca, que no es otra que la que superpuesta a dicho roble figuró siempre en dicho escudo"... esta para el atxitxe :D y le colocamos una txapela negra para sellar, perfecta.

Muy buen finde, a pesar de haber currado y dormido básicamente, siento que lo he aprovechado, he estado con amigos, no sé todo bien.

Por cierto, mi hermano ha escrito, todo bien, podéis seguir sus historias en su blog Bizitzan Barrena

Pues nada más por ahora mis pequeños padawanes, escuchando a Led Zeppelin seguiré con historias que tengo que hacer para mañana.. conseguiré algún día poner el negocio antes que el ocio? de momento no marcha esto, pero tampoco me preocupa, lo disfruto.

Por cierto, una de cifras...
1042, 920...... 420, douch!
19-20.. :P
15/7 = 2.. joder!! :D

Ala, a jugar a pala, sed felices.
SSergio.

P.D. A ver si ahora la inspiración me acompaña y puedo dar mi dosis de blog más a menudo para los yonkis que andáis por ahí.. primo, milesker benetan.

P.D.(2) Anaia, irakurri dut zurea, milesker be, dana ondo dabil, eta hobeto joango da, egongo gara, maite zaitut kabroia, naiz eta urrun egon... Bistatik urrun, baina bihotzetik hurbil, de hecho bihotzan bertan... nahiko, que me pongo sentimental. :D